Zeer merkwaardig: CETA had veel voeten in de aarde. De afgelopen jaren is er maar weinig over geschreven maar het njet van Magnette heeft een storm van protest ontketend en plots was elke opiniemaker expert internationale handel en internationaal verdragsrecht. Het kan verkeren.
Vrijhandelsakkoorden zullen de komende jaren de gemoederen blijven beroeren: met de verkiezing van Trump zal NAFTA heronderhandeld worden en is TTIP wellicht voor minstens 4 jaar van de baan.
Opmerkelijk: parallel met CETA werd een vrijhandelsakkoord met enkele Zuid-Amerikaanse landen onderhandeld, en net als CETA tot enkele maanden terug zwijgt de pers hierover in alle talen.
Concreet gaat het om de toelating van Ecuador tot de Andean Community, een vrijhandelsakkoord tussen Colombia, Peru en Bolivia en de EU, dat invoerheffingen drastisch verlaagt en milieu- en arbeidsreglementering harmoniseert.
Kortom: een écht vrijhandelsakkoord, en geen ontmanteling van de rechtsstaten, zoals met CETA het geval is.
Daardoor zal Europa goedkoper bananen, cacao, vis en bloemen kunnen invoeren, terwijl we makkelijker auto’s, alcoholische producten en zuivel kunnen uitvoeren.
De economische samenwerking tussen Europa en Zuid-Amerika is exemplarisch. Zowel vormelijk als inhoudelijk. Onderhandelingen worden open gevoerd, de pers wordt actief betrokken bij de nieuwste ontwikkelingen en de afspraken raken niet aan de peilers van de rechtstaat en de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht, en het recht op forum shopping in geval van dispuut.
Wellicht zal de Brexit, en de verkiezing van Trump, Europese leiders en grote industriële conglomeraten aanzetten om opnieuw klassieke vrijhandelsakkoorden als deze te onderhandelen.
Anders gezegd: globalisering ipv globalisme.
Bron: New Europe
