In juni 2016 heeft de Europese Centrale bank 85.1 miljard euro aan schulden opgekocht. Een duizelingwekkend bedrag.
Een bedrag dat vooral de vooropgestelde 80 miljard per maand ruimschoots overstijgt. Het lijkt er dus op dat de ECB haar mandaat overschrijdt, en dus illegaal schuld opkoopt op de pof van de Europese burgers en bedrijven.
De Europese regels lijken dus een maat voor niets. Bovendien beweert economisch journalist Ernst Wolff dat de ECB haar gulden regel (i.e. geen bonds opkopen onder de deposito-rentevoet) systematisch overtreedt, en dan vooral met Duitse overheidsobligaties.
Als dat klopt wil dat dus zeggen dat de Duitse staat de geldpersen laat draaien (en de Europeanen dus systematisch verarmt) om zijn eigen hachje te redden. Terwijl er net regels bestaan om zo’n misbruiken tegen te gaan.
Dit legt vooral pijnlijk bloot dat de ECB een onderaanneming van de Bundesbank is (en niet omgekeerd), en Frankfurt zijn orders rechtstreeks uit Berlijn ontvangt.
Zo staat Deutsche Bank technisch gezien op instorten, maar kan het al haar subprime rommel doorverkopen aan de ECB zonder dat er een haan naar kraait.
Nu Italië, waar er zo enkele DB’s zijn, aanspraak wil maken op het Europees Stabiliteitsmechanisme, sluit Duitsland echter de deur. Concreet betekent dit dat Duitsland zijn subprime exposure wél, en de Italianen niet kunnen doorschuiven naar de Europese spaarders en bedrijven.
De EU institutionaliseert op die manier – buiten de regels om – een pikorde: eerst Duitsland, dan de rest. Dit is de voorbode van een open monetair-financiële oorlog tussen Duitsland en Italië.
Renzi weet dat: hij dreigde er eerder deze maand mee om de Europese regels inzake staatssteun koudweg naast zich neer te leggen om zijn banken alsnog staande te houden.
Waarom ook niet? Als Duitsland de regels naast zich maar neerleggen, waarom de Italianen dan niet?
Dit kan alleen maar eindigen in een complete meltdown van het financiële systeem, en uiteindelijk van de hele Europese Unie.
Bron: Bloomberg
