Wat een tijden! Duitsland laat over zich heen lopen in de asielcrisis, met als kers op de taart een massaverkrachting in Keulen op Oudejaarsavond.
Kortom: Duitsland hangt moreel volledig in de touwen, en creëert daarmee een leiderschapsvacuüm. De jonge premier van Italië, Matteo Renzi, ziet nu zijn kans schoon om Merkel van haar morele troon te stoten.
Hij valt haar aan op de asielcrisis. Italië moet miljarden pompen in het Mare Nostrum-initiatief om terroristen vluchtelingen uit de zee te vissen, en moeten dan nog eens een quotum van enkele duizenden bijkomende vluchtelingen slikken.
Hij valt haar aan op haar economisch beleid. Terwijl Renzi Italië stukje bij beetje op het juiste spoor krijgt, onder andere door de moedige beslissing om de arbeidsmarkt te hervormen (de vermaledijde Jobs Act) door te duwen én dat politiek te overleven, blijft Italië, toch de derde grootste economie van de eurozone, buitenspel gezet worden door Duitsland en Frankrijk, die alle grote strategische economische beslissing onder mekaar bedisselen.
Hij valt haar ook aan op buitenlands beleid. Zo wijst Renzi fijntjes op de dubbele standaarden van de Duitsers in verband met de Russische sancties. Enerzijds blijft Merkel hameren op een verlenging van de sancties, anderzijds lijkt ze wel toe te geven aan de druk van de Duitse industrie om Nord Stream 2 langs Brussel te krijgen.
Als Renzi spreekt, spreekt natuurlijk Poetin. Rusland en Italië hebben al sinds de jaren ’70 een bevoorrechte diplomatieke vriendschap met elkaar. Renzi is een graag geziene gast in het Kremlin en werpt zich nu ook in Rome en Brussel op als grote tegenstanders van de Russische sancties. Net als de SPD in de Bundestag, trouwens. Tant mieux.
Zijn mensen als Renzi de leiders die we nodig hebben, om ons uit het vaarwater van het Frans-Duitse narratief te leiden? Wellicht niet, maar elke oppositie tegen de Frans-Duitse hegemonie in Europa is welgekomen.
Bron: Sputnik Deutschland
