Ouders strijden al bijna 6 jaar voor overleden baby Luna: ‘Ze had niet hoeven sterven’
Ze voelen zich ouders zonder kind. Zijn na bijna zes jaar moegestreden en doodsbang voor wat komen gaat. Volgende week staan Marloes Schuiling en haar man Chris tijdens een zitting van het Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg tegenover tien artsen van het Jeroen Bosch Ziekenhuis. Het stel uit Vught verwijt hen de dood van hun baby Luna in 2014.
Het verdriet hangt aan de voordeur. Het is een krans met de naam van baby Luna erop. Het verdriet staat boven in de roze babykamer. Het is een ledikantje met kinderboeken en een gedoofde kaars. Het verdriet ligt op tafel in de woonkamer. Het zijn schilderijen, die geholpen hebben om de pijn iets draaglijker te maken. Maar bovenal zit het verdriet in het hart van Marloes Schuiling (42) en haar man Chris (46).
‘Jeroen Bosch Ziekenhuis verzweeg medische missers rondom dood baby’
Lees meer
Het stel zit aan tafel in de tuin van hun Vughtse rijtjeshuis. Ze vertellen het verhaal van zes gitzwarte jaren. Over een loodzware zwangerschap en bevalling met complicaties, het korte leven van baby Luna en het pijnlijke vervolg zonder haar. Met letselschade-expert Yme Drost (bekend van de geruchtmakende zaak rond ex-neuroloog Ernst Jansen-Steur) aan hun zijde leven ze samen toe naar volgende week vrijdag. Dan dient de eerste tuchtzaak die ze hebben aangespannen tegen tien artsen van het Jeroen Bosch Ziekenhuis (JBZ) in Den Bosch.
De ouders verwijten hen meerdere medische missers, voor, tijdens en na de bevalling. Jarenlang spitten ze de dossiers door en werden er onafhankelijke artsen geraadpleegd. Hun conclusie? Luna had niet hoeven sterven.
Het verdriet over de overleden baby Luna hangt aan de voordeur van een Vughts rijtjeshuis.
Het verdriet over de overleden baby Luna hangt aan de voordeur van een Vughts rijtjeshuis. © Marc Bolsius
Drie dagen bevallen
We hadden zorgen, maar die konden ze in het ziekenhuis niet wegnemen
Chris , Vader Luna
Het is oktober 2013. Marloes is een paar maanden zwanger. Ze heeft het zwaar. Doordat ze veel vocht vasthoudt, komt ze uiteindelijk 43 kilo aan. Normaal bewegen is er niet bij, zonder rolstoel komt ze nergens. De Vughtse is benauwd, kortademig, omschrijft zichzelf als een ‘Michelinmannetje’. Haar situatie is zo serieus dat het JBZ de zorg voor het verdere verloop van de zwangerschap overneemt van de verloskundige. ,,Daarna kreeg ik ook last van bloedingen. In het ziekenhuis zeiden ze: moeder en kind zijn oké, maar we weten niet waar het vandaan komt.”
In de weken die volgen, gebeurt dit nóg een paar keer. ,,We hadden zorgen, maar die konden ze in het ziekenhuis niet wegnemen”, voegt man Chris eraan toe. Het contact met het medisch personeel voelt nooit goed, zeggen de twee meermaals. ,,We wilden graag een keizersnee. Maar daar zagen ze geen reden voor.”
