Als een koning werd de Turkse president Erdogan in Brussel onthaald. Terwijl het Turkse leger, onder het mom „terrorismebestrijding“ en „strijd-tegen-de-Islamitische-Staat“, in binnen- en buitenland (Irak) genadeloos tegen Koerdische milities en burgers optreedt, een democratische gekozen (semi-Koerdische) partij wordt ontmanteld en kritische Turkse journalisten worden bedreigd door de fascistische knokploegen van Erdogan’s partij AKP of Grijze Wolven, kan de autoritaire Turkse president rekenen op een ongekende partij onderdanigheid van de top-zetbazen, Juncker, Schulz, Tusk, van de ondertussen even zo autoritaire EU. Europa heeft Turkije op dit moment hard nodig. Honderdduizenden vluchtelingen zijn op weg naar het zogenaamde „avondland“, en ondanks alle positieve media-spin en Angela Merkels’s lokroepen is het „vluchtelingendrama“ hard op weg een complete ramp te worden. Daarom liggen de EU-bazen op hun knieën voor de Sultan en in ruil voor geld en een eventueel Turks lidmaatschap van de Europese Unie wordt Erdogan gesmeekt de grenzen (weer) dicht te gooien en de huidige exodus een halt toe te roepen. Irakese, Koerdische en Syrische vluchtelingen moeten vooral in de regio worden opgevangen, lees Turkije zelf, waar na vier jaar westerse „regime-change“ politiek in Syrië en het opstaan van Golfstaten/CIA-Frankenstein ISIS miljoenen op de vlucht zijn.
Het is de kernvraag, waar alle media en experten overigens graag omheen dansen, van het vluchtelingendebat: waarom komt nu een massale en ongekende vluchtelingenstroom de Europese kant op. Immers, het Midden Oosten staat al sinds het begin van deze eeuw voortdurend in de brand. Irak, Afghanistan, Gaza, Somalië, Pakistan, Jemen en sinds de “Arabische Lente” Libië en Syrië, al jaren worden imperialistische oorlogen (Afghanistan, Irak, Gaza) of zogenaamde “proxy-oorlogen” (Somalië, Jemen, Syrië) in deze regio uitgevochten. Maar nog nooit was de toestroom hulpzoekenden zo groot als in 2015.
Een deel van de verklaring laat zich vinden in het grote media-taboe Libië. De behoorlijk mislukte militaire NATO-actie tegen het land (de Verenigde Staten moest operatie uiteindelijk redden) opende niet alleen een doos van Pandora gevuld met extremistische strijders, clans en maffia maar betekende tevens het einde van de seculaire dictator Ghadaffi die voor goed Europees geld zijn grenzen dicht hield. Met Libië als volgende chaotische “failed NATO State” is het land een populair “springboord” geworden richting EU.
Maar de werkelijk massale aanstorm komt echter uit een heel andere richting. Namelijk Turkije. Het land met twee miljoen Syrische vluchtelingen en een eeuwige rivaliteit met buurland Griekenland is schijnbaar plotseling niet meer in staat de zeewegen richting de zeer dicht tegen de Turkse kust aanliggende Griekse eilanden, en daarmee EU, te controleren. Het leeuwendeel van alle vluchtelingen, bij aankomst in west europa nog eens extra aangevuld met mensen uit de Balkan, reist via Turkije.
Hoewel al druppelsgewijs vele vluchtelingen de reis richting Europa volbracht hadden, begint de werkelijk exodus, en daarmee massieve aandacht, op wonderlijke wijze zodra de regering Erdogan het groene licht krijgt van de Verenigde Staten voor haar militaire campagne tegen de Koerden (en op papier tegen de IS) in ruil voor het gebruik van de luchtmachtbasis Incirlik voor Amerikaanse aanvallen op Syrië. Hiermee lijkt Turkije weer een stap dichter bij de langgewenste “no-fly-zones” boven noord Syrië en het mogelijk instellen van “safe havens” om vluchtelingen in Syrië zelf op te vangen en om de vele door Turkije gesteunde anti-Assad extremistische groeperingen dekking te geven. Het startschot van wat uiteindelijk tot een Russische interventie in de Syrische oorlog zal leiden.
Als de Sultan in Brussel is om aan te horen wat de Europeanen hem kunnen bieden, legt Erdogan daarom de oude en vertrouwde kaarten op tafel. Natuurlijk wil Turkije Europa helpen met het vluchtelingenprobleem maar om werkelijk effectief te kunnen zijn zullen “no-fly” en “save haven” moeten worden ingesteld. En natuurlijk meer “gematigde” strijders die linea recta overlopen naar Al Qaida worden opgeleid. Kortom: de Turkse “regime-change” strategie. Take it or leave it Europe. Er staan nog honderdduizenden te popelen om een overtocht te maken.
Om vervolgens, met dekking van de NATO, te verklaren dat eventuele Russische vliegtuigen in Turks luchtgebied kunnen rekenen op actie.
