Een hartenkreet van een lezer uit #Meldpunt machtsmisbruik.
“Van de bijstand leven? Dat gaat het bij mij niet worden. Ik heb 40 jaar keihard gewerkt, financieel bijgedragen aan deze maatschappij….zelden of nooit ziek geweest. Doorgaan met werken….ook als mijn diensttijd erop zat….want het bedrijf kwam op nummer1!! Ik….en ook mijn ex-collega’s hebben zoveel jaar op zo’n leuke wijze met elkaar samengewerkt met onze ups en downs.
En toen was het over van de ene dag op de andere dag. Een lijstje werd voorgelezen door onze werkgever wie konden blijven….en wie niet. Van de ene dag op de andere dag uitgerangeerd. Het niet hebben van een baan is niet eens het ergste wat je kan overkomen. Ik ben creatief genoeg om elders extra inkomsten te vinden. Het ergste wat je kan overkomen is het commentaar van degenen die niet in jouw schoenen staan en de diepe beledigingen….zoals….je bent een profiteur van de samenleving.
Ineens wordt je vriendenkring en familiekring sterk gereduceerd. Je ontdekt dat het hebben van werk niet alleen een bron van inkomsten is….maar ook om wie of wat je bent in de maatschappij. Het bepaald je identiteit in de maatschappij en de samenleving. Wij allen immers maken deel uit van deze samenleving….en wij allen immers hebben het recht op deelname aan deze samenleving ongeacht in wat voor functie wij werkzaam zijn. Echter….het buitengesloten worden aan deelname aan deze maatschappij….en het voortdurend genegeerd worden in het verkrijgen van een baan is een criminaliteit die van hogerhand aan ons opgedrongen wordt.
Het is niet alleen het weigeren van ouderen…maar ook van jongeren. Niemand hier bouwt nog een basis op voor een succesvol leven. Vroeger was ook niet alles perfect, maar ik herken dit niet meer als het land waarin ik opgegroeid ben.
De solidariteit is volkomen verdwenen. Het is ieder voor zich. Ter vergelijking. Ik ben in een aantal landen geweest waar de armoede nog dieper is dan hier. Dat is niet te vergelijken met hier. Maar ondanks dat vond ik juist in die landen meer solidariteit dan hier. Het samen delen….samen werken aan de opbouw van dit land, mis ik hier. Het is hier puur individueel en voor zichzelf.
Zolang je hier nog werkt is er nog vrijwel niets aan de hand (ook al leveren werkenden op dit moment behoorlijk in). Zodra je echter niet meer werkt ben je (zelfs in dit land) aan de goden overgeleverd en word je volkomen genegeerd. De bijstand zelf….na een periode in de ww….is zelfs voor mij nog een brug te ver. Dan verleen ik mijn kwaliteit en diensten nog liever in een derde wereldland aan een klas met schoolkinderen tot ik mijn dagen slijt….dan hier mijn tijd te verdoen met het afhankelijk zijn van een bijstandsuitkering. Ik pas ervoor. Dit verhaal wil ik graag even kwijt.
Martin.
